ROY GANDY

Współzałożyciel i właściciel Rega

Moi rodzice byli świetnymi, muzycznymi i artystycznymi nauczycielami, ale całkowicie pozbawieni inżynierskiego i naukowego podejścia do rzeczy. Wciąż pamiętam moją frustrację jako czterolatka, że ​​żadne z nich nie było w stanie jeździć na rowerze przez ponad rok z powodu przebitych opon. Zwróciłem się o pomoc do sąsiada, który nauczył mnie, jak naprawiać przebicia, używając uchwytów widelców kuchennych jako łyżek do opon.

Jednak oboje wierzyli, że na pytania dzieci należy odpowiadać rzeczowo, a jeśli dziecko potrafiło zadać pytanie, było wystarczająco duże, aby zrozumieć odpowiedź. Gdy nie byli w stanie odpowiedzieć na moje pytania techniczne, znajdowali kogoś, kto to potrafił lub znajdywali odpowiednią książkę.

W wieku czterech lat przeczytałem fragmenty „Ludzkiej biologii seksu” i częściowo zrozumiałem, jak powstają bliźnięta, a przyjaciel rodziny wyjaśnił również działanie silnika spalinowego w samochodzie. Tak więc moje doświadczenia kształtujące nauczyły mnie, że zawsze można znaleźć kogoś, kto „zna odpowiedź” i że prawdziwy ekspert potrafi wyjaśnić większość rzeczy nawet pięciolatkowi. Dowiedziałem się również, że większość ekspertów blefowała (lub była oszustami) i przez wiele lat dziwiłem się, dlaczego szanowani dorośli okłamują mnie w odpowiedzi na moje pytania dotyczące religii i boga.

Dorastałem więc jako „Jack of all Trades”, ucząc się, że bez względu na to, jak dobry byłem w czymś (czytanie, krykiet, muzyka, naprawa rowerów), zawsze był ktoś lepszy. Ta świadomość przesłoniła wszelkie ambicje bycia „najlepszym”, ale podsyciła pasję do odkrywania, jak to działa. Jeśli urodziłem się z talentem, to jest to intuicja, aby rozpoznać, kiedy coś jest nie tak i impulsywność, aby to poprawić lub szukać tego, co jest lepsze.

Patrząc wstecz, moje życiowe pasje były głównie zmysłowe; jedzenie, kobiety, szybkie samochody, muzyka, wino, żeglarstwo i narciarstwo. Moje motywacje, działania i praca wynikały z potrzeby podsycania tych pasji, a nie czerpania radości z procesu: Aby wyjaśnić – nauczyłam się gotować od piątego roku życia, ponieważ uwielbiam jeść smaczne potrawy (ale wolałabym, żeby ktoś inny ugotował może osiągnąć lub przewyższyć jakość). Zbudowałem swój własny, bardzo szybki motocykl ze zużytych części, ale wolałbym kupić zupełnie nowy Norton 650SS. Pożądałem gitar Burnsa i Fendera, ale musiałem zadowolić się zrobieniem jednej od podstaw z kawałków drewna w szopie przyjaciela. Zbudowałem samochód rajdowy do rywalizacji w całym kraju (rozstawiony 31 w Wielkiej Brytanii) ze starego minivana, ale wolałbym mieć fabrycznie przygotowanego Escorta z dwiema kamerami.

Potem przechodzimy do gramofonów! Thorens TD150 był najładniejszym dostępnym w tamtym czasie, ale ramię obrażało to, co było wtedy moją dobrze rozwiniętą wrażliwością inżynierską. Ramię było ogólnie kruche, dźwięczne, a łożyska łatwo pękały, a zawieszenie powodowało, że ramię podskakiwało przy najmniejszym odgłosie kroków. Z perspektywy czasu zawieszenie było ustawione na zbyt wysoką częstotliwość rezonansową lub po prostu sprężyny były zbyt sztywne. Goldring Lenco GL79 miał ogromny silnik z napędem na koło napinające, a wynikowy hałas mógł wpływać na muzykę. Nie mogłem też zrozumieć, dlaczego tani, niskobudżetowy zestaw Connoisseur BDI generował lepszą muzykę niż zalecane status quo Goldringa lub Thorensa i dlaczego szanowani recenzenci mówili o paśmie przenoszenia, wow, trzepotaniu i dudnieniach, ale nie o muzycznych doświadczeniach.

Historia pokazuje więc, że mogłem być mechanikiem, konstruktorem, twórcą gitar, kontynuować pracę w Ford Motor Company, a może nawet właścicielem restauracji, ale zamiast tego pojawiły się gramofony.